Brazzo Di Maina
Με αφετηρία την αναβίωση του παραδοσιακού πετρόκτιστου πυργόσπιτου και του επαναπροσδιορισμού του ως χώρο φιλοξενίας υψηλών προδιαγραφών, το Brazzo di Maina άνοιξε τις πόρτες του το 2008, ύστερα από εργασίες που κράτησαν 4 ολόκληρα χρόνια. Ήταν ένα συγκρότημα από ζεστές παραδοσιακές κατοικίες και με αυτή τη μορφή λειτούργησε σταθερά για μια 5ετία περίπου.
Σύντομα οι απαιτήσεις μεγάλωσαν και τα νέα δεδομένα στη βιομηχανία της φιλοξενίας ήθελαν ο επισκέπτης να έχει πολλές ισάξιες επιλογές, τόσο σε επίπεδο αισθητικής όσο και σε επίπεδο παροχών και ανέσεων. Κι όλα αυτά, με απόλυτο σεβασμό προς τον περιβάλλοντα χώρο: τη φύση και τον τόπο, όπως αυτός ορίζεται από την μορφολογία, την ιστορία και τον πολιτισμό του.
Το 2018 ξεκίνησαν οι εργασίες επέκτασης και ανακαίνισης του Brazzo di Maina με γνώμονα τη μετατροπή του σε έναν σύγχρονο χώρο φιλοξενίας που προσφέρει στους επισκέπτες μια ολοκληρωμένη εμπειρία αναψυχής χωρίς να διαταράσσει την οργανική σχέση του κτιρίου με την τοποθεσία του. Έναν χρόνο μετά, τον Απρίλιο του 2019, το ολοκαίνουργιο πετρόκτιστο Brazzo di Maina ήταν έτοιμο να υποδεχθεί τους νέους επισκέπτες του με μοναδικές παροχές και υπηρεσίες υψηλής ποιότητας για την απόλαυσή τους.
Ως αναπόσπαστο τμήμα του φυσικού περιβάλλοντος και σε απόλυτη αρμονία με το ιδιαίτερο μανιάτικο τοπίο, τα αγέρωχα πυργόσπιτα του Brazzo di Maina δεσπόζουν σήμερα με την λιτή επιβλητική αρχιτεκτονική τους. Απο μακριά, ξεχωρίζουν οι πολεμίστρες τους, όπως σε κάθε αυθεντικό πυργόσπιτο της ιστορικής Μάνης.
Όχι πλέον ως προειδοποίηση στους επίδοξους εισβολείς, αλλά ως υπενθύμιση στους ταξιδιώτες ότι έρχονται σ’ έναν τόπο ευλογημένο με μια πλούσια ιστορία που τα ίχνη της δεν σβήνουν με τον χρόνο.
Family Story
Κάπου ανάμεσα στο θρύλο και στην πραγματικότητα, μια ιστορία δένει τα λαμπερά παλάτια των Μεδίκων της Φλωρεντίας με τα πυργόσπιτα των Μανιατών. Μια μυστηριακή γιορτή στο Οίτυλο της Μάνης, που χρόνο με τον χρόνο, πάντα ανήμερα των Χριστουγέννων, περνά «στ’ αρσενικά» και μόνο της οικογενείας. Κάποια ευχή, κάποιο μυστικό, που ποτέ δε φανερώθηκε για πάνω από μισό αιώνα.
“Περί το έτος 1475 οι τούρκοι έχουν καταλάβει όλη την Ελλάδα.
Ο Πέτρος ή Πιέρρος Μέδικος, διωκόμενος από τους τούρκους, βρήκε καταφύγιο εις την απομένουσα γωνιά της Ελλάδος, στη Μάνη. Γι’ αυτό φρόντισε ο κληρονομικά ευγενής ιππότης Πέτρος ή Πιέρρος Μέδικος να παντρευτεί την Ανθή κόρη του τοπάρχη της Άκρας του Ταινάρου Κοντοσταύλου. Όμως οι σκότωσαν με χωσία (ενέδρα) τον άντρα της Ανθής. έφυγε από το σπίτι του πατέρα της και ήλθε και εγκαταστάθηκε στο Οίτυλο.
Ερχόμενη στο Οίτυλο ήτο έγκυος, εγέννησε και έκανε αγόρι, στο οποίο έδωσε το όνομα του δολοφονημένου άνδρα της, Πέτρου ή Πιέρρου Μέδικου.
Παντρεύτηκε
την κόρη του τελευταίου διοικητή της Μάνης Ιωάννη Παλαιολόγου και γέννησε έξι
(6) παιδιά στα οποία έδωσε τα κάτωθι ονόματα.
1) Μιχελή ή Μιχάλη, 2) Κούρο ή Κουρή, 3) Ραζέλον ή Ιωάννη, 4) Λουκά ή Τσαχούτα,
5) Γάιο ή Γάτο, 6) Ζαρμπάνο, 7) Υιοθέτησε και τον ψυχογιό Μπαζίνα.
Από τους ως άνω κατάγονται όλοι οι σημερινοί Μέδικοι που ακούουν στα κάτωθι επίθετα, ευρισκόμενοι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
1) Εκ του Μιχελή
Δεκούλος, Πολυχρόνης, Παπαδόπουλος
2) Εκ του Κούρου
Ανδρώνης, Μπαρέλος, Πατρινέλης, Πιερρουλίδης, Ψαρρέας, Πετρακάκος, Βοϊδάκος
3) Εκ του Ραζέλου
Αποστολάκος, Γιαννακάκος, Γιανναρέας, Δημητρακουλάκος, Σωτηράκος,
Ιατρόπουλος, Μιχαλαρέας, Μπατσινίλας, Παναγιωταρέας, Παπαδέας, Πετράκος,
Πιερρανέας, Ραζέλος, Ρουμπέας, Σταυρέας, Σταρέας, Τσινέας
4) Εκ του Λουκά
Βερβεράκης, Παπαδέας, Δεγρέας, Μπαταλάρης, Σκουλέας,
5) Εκ του Γάϊου
Γατέας, Ζαρουλέας, Καράμπελος, Στρατηγαρέας, Ράϊκος
6) Εκ του Ζάρμπανου
Μοτσόβολος, Μοτσοβολέας
7) Εκ του Μπαζίνα
Μπαζίνας
Πριν πεθάνει συγκέντρωσε ο γενάρχης τα παιδιά του και τους άφησε την κάτωθι εντολή διαθήκη -θα λέγαμε:
«Πάντες οι Μέδικοι να εορτάζετε ομού άπαξ του
έτους την ημέρα των Χριστουγέννων, να συντρώγετε, να συνδιασκεδάζετε και περί
το πέρας της εορτής να γίνεται η ανακοίνωσις του οικογενειακού Μυστικού, μόνο
στους άρρενας Μεδίκους και εφόσον ούτοι κριθούν ικανοί, τούτο δε να συνεχίσουν
και οι απόγονοί σας κ.λ.π.».
Ανήμερα λοιπόν τα Χριστούγεννα, εδώ και πάνω από πέντε αιώνες, οι γενάρχες των
Μεδίκων καθιέρωσαν να γίνεται στο Οίτυλο η «Μεγάλη Γιορτή». Ποτέ πόλεμοι ή
άλλες αιτίες δεν την εμπόδισαν. Είναι η ημέρα που βρίσκει όλα τα μέλη των ως
άνω επτά αδελφών «μπουλουκιών» αδελφωμένα.
Όλα αρχίζουν το πρωί των Χριστουγέννων, που με την σημαία και τα λάβαρα των Μεδίκων, το Κανίστρι και το δίσκο, οι Μέδικοι εν πομπή πηγαίνουν στην εκκλησία των Ταξιαρχών.
Εκεί γίνεται η λειτουργία. Εκφωνείται λόγος σχετικά με το έθιμο και επιμνημόσυνος δέησις για τους γενάρχες και όλους τους αποθανόντας Μεδίκους.
Μετά εν πομπή όλο το εκκλησίασμα με τους Ιερείς, τα Εξαπτέρυγα, η σημαία τα λάβαρα, κάνουν την περιφορά της εικόνος στη συνοικία του χωριού όπου μένουν οι απόγονοι των Μεδίκων. Αφού φτάσουν στο σπίτι των Μεδίκων, παραδίδεται η Εικόνα εις τους αδελφούς Μεδίκους που έχουν ορισθεί να τελέσουν την γιορτή την επόμενη χρονιά.
Μετά την απόλυση της Εκκλησίας, όλο το εκκλησίασμα μετέβαινε στο σπίτι του εορτάζοντος αδελφού, τώρα στο σπίτι των Μεδίκων, λαμβάνοντας γλυκά, οπωσδήποτε την παραδοσιακή δίπλα και ποτό, ευχόμενος. Μετά την ευλογία της Τράπεζας από του αιδεσιμοτάτου αρχίζει το γεύμα, τελειώνοντας αυτού αρχίζει ο χορός, σύροντάς τον ο μεγαλύτερος τη ηλικία. Ο χορός συνεχίζεται έως τας βραδινάς ώρας.
Το αιώνιο Μυστικό
Εν τω μεταξύ, έρχεται η στιγμή που οι αδελφοί Μεδίκοι αποσύρονται στην αίθουσα
των αδελφών .
Το τι γίνεται ή λέγεται εντός της σφραγισμένης αίθουσας διατηρείται κρυφό εδώ και πέντε και πλέον αιώνες, ενώ πέρα από τους αδελφούς, ουδείς άλλος γνωρίζει περί αυτού.
Οι μανιάτες Μέδικοι περηφανεύονται ότι παραμένει επτασφράγιστο, κανείς δεν τόλμησε να το αποκαλύψει ούτε σε μάνα ή σε γυναίκα του. Εν τούτοις από κανένα Μέδικο έως σήμερον δεν έχει διαρρεύσει, το παίρνει μαζί του στην άλλη ζωή.
Οι σημερινοί Μέδικοι, από το έτος 1977, προέβησαν εις την ίδρυσιν της Αδελφότητος Μεδίκων αποκτώντας πλέον και νομική μορφή, ενώ απέκτησαν και δική τους στέγη στο Οίτυλο. Κάνοντας ακόμη πιο γερά τα θεμέλια της συνέχισης και διατήρησης του Μυστικού της διαθήκης, της Εντολής που παρέλαβαν από τους προγόνους των».